می گویند: واعظی بر فراز منبر بلندی رفت و شروع به سخنرانی کرد. جمعیت فراوانی پای منبر او بودند. اتفاقا درباره شیطان صحبت می کرد. بعضی از مستمعین متأسفانه وقت شناس نیستند. یا فهم و عقل سؤال کردن را ندارند که چه وقت سؤال کنند و چه نوع سؤالی کنند و چگونه سؤال بکنند. زمان و مکان و شرایط سؤال را نمی فهمند.

این آقا وسط منبر دست بلند کرد و گفت: آقا اسم زن شیطان چیست؟ آقا دید هم مجلس را با کلاس اشتباه گرفته است، و هم سؤالش یک سؤالی است که نه به درد دنیا می خورد و نه به درد آخرت. خواست او را ضربه فنی کند که دیگر بیجا چنین سؤالی نکند.

گفت: اسم زن شیطان ناموس مردم است. این از اسرار است. من نمی توانم پشت بلندگو و بالای منبر بگویم. اگر می خواهی بیا بالای منبر من در گوشت بگویم.

این هم آدم ساده ای بود. جلوی مردم بلند شد و رفت بالای منبر. گوشش را آورد نزدیک دهن آقای واعظ. او هم حرف های درشتی بارش کرد و گفت: مگر من دفتر ازدواج و طلاق دارم؟! مگر من عقد شیطان را خوانده ام؟! تو از شیطان چه خیری دیده ای؟! اسم زن شیطان را برای چه می خواهی؟!

این بنده خدا هم فکر نمی کرد که آقا این گونه جوابش را بدهد. خیلی خجالت کشید و برگشت سر جایش. اطرافیان به او گفتند: فلانی اسم زن شیطان چیست؟ گفت: این جزو اسرار است. هر کس می خواهد، برود بالای منبر آقا در گوشش بگوید!

پیامبر(ص) در پاسخ مردی که از آن حضرت مرکبی خواست، فرمودند: «تو را بر فرزند ماده شتری می نشانم.» تقاضا کننده که فکر می کرد مراد بچه شتر است و به کار سواری نیاید، عرض کرد: «من نمی توانم سوار آن شوم.» حضرت فرمودند: «مگر شتران بزرگ و در خور سواری را جز این ماده شتران می زایند؟»؛ این تعبیر آن بزرگوار هم آمیخته به مزاح و هم ارشاد به دقت در خطاب و توجه دادن به لُب کلام بود.

رئیس یکی از قبایل که مردی شجاع، سلحشور و نامدار بود، چهره ای آبله گون با چشمانی برآمده، بینی زخم رسیده و بسیار زشتی داشت. او برای بیعت کردن نزد پیامبر(ص) آمده بود و در ضمن صحبت عرض کرد، «یا رسول الله! اگر بخواهی یکی از دخترانم را به عقد ازدواج شما درآورم.» یکی از همسران حضرت که این سخن را شنید، گفت، «آیا دختران تو از خودت زیباترند؟» وی پاسخ داد، «از این لحاظ خودم وضع بهتری دارم.» حضرت از این سئوال و جواب تبسم فرمودند و گفتند، «سعادت آدمی صرفاً به زیبایی بستگی ندارد و من برای سعادت ایشان دعا می کنم.»

چه کسی خرما بیشتر خورده است؟

معروف است که روزی پیامبر اکرم صلّی اللَّه علیه و آله با حضرت علی علیه السلام خرما می خوردند. هر خرما که حضرت رسول صلّی اللَّه علیه و آله می خورد، به آرامی هسته اش را نزد امیرالمومنین علی علیه السلام می گذاشت. وقتی خرما تمام شد در مقابل حضرت رسول هیچ هسته خرمایی نبود و همه هسته ها در مقابل حضرت امیر بود.

پیامبر فرمودند: «من کثر نواه فهو أکول» هر که هسته او بیشتر است، بیشتر خورده است.

علی علیه السلام فرمودند: «من أکل نواه فهو آکل» هر که خرما را با هسته خورده است، بیشتر خورده است.

در این هنگام پیامبر اکرم تبسم نموده و فرمان دادند تا هزار درهم به آن حضرت انعام دهند.

از آن طرف می خورم که درد نمی کند

وقتی صهیب یک چشم او درد می کرد و خرما می خورد، پیامبر اکرم به وی فرمود: ای صهیب چشم تو درد می کند و خرما می خوری؟ صهیب گفت: از آن طرف می خورم که درد نمی کند.

با کدام اعضای بدن داخل شوم؟

عوف بن مالک، از بزرگان صحابه بود که مردی درشت هیکل و بزرگ بود. روزی به خدمت حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم رفت. حضرت در خیمه نشسته بود. عوف سلام کرد. حضرت فرمود: بفرما داخل. عوف گفت: با همه اعضای خود داخل شوم یا چیزی را بیرون بگذارم؟ حضرت از سخن او خندیدند.

روزی پیامبر اکرم (ص) خطاب به بانویی فرمودند: «آیا تو همان زنی هستی که در چشم شوهرت یک سفیدی دیده می شود؟» وی گفت، «نه این طور نیست.» سپس نزد همسر خویش آمد و مزاح آن بزرگوار را برایش نقل کرد، شوهرش گفت: «آیا نمی بینی که سفیدی چشم من بیشتر از سیاهی آن است!»